جامعهٔ جهانی بهائی، نیویورک — جامعهٔ جهانی بهائی در مشارکت‌های خود در شصت و سومین اجلاس کمیسیون توسعۀ اجتماعی سازمان ملل متحد در مقر این سازمان، تأکید کرد پیوندهای اجتماعی و مبانی معنوی یک اجتماع، به اندازهٔ رشد اقتصادی، برای رفاه حقیقی آن حیاتی است.

سیسیلیا شیرمایستر (Cecilia Schirmeister)، از اعضای هیئت یازده‌نفرهٔ جامعهٔ جهانی بهائی در این کمیسیون گفت: «وضعیت رو‌به‌وخامت جهانِ امروز، شکاف میان فقر و ثروت مفرط را عمیق‌تر کرده، شمار فزاینده‌ای از مردم را از تأمین معاش و امکان زندگی شرافتمندانه و مشارکت در ارتقای اجتماع‌هایشان محروم ساخته، و به درجات بالاتری از بی‌اعتمادی و اختلاف دامن زده است.»

خانم شیرمایستر ادامه داد: «با این حال زمان حاضر تنها دوران بحران نیست، بلکه فرصت مهمی نیز هست که بشر در طی آن به نحو فزاینده‌ای به وابستگی متقابل خود پی می‌برد.»

در این دوره از کمیسیون، گفت‌وگوها بر «تقویت همبستگی، شمول‌گرایی و انسجام اجتماعی» به عنوان بخشی از پیشبرد دستور کار ۲۰۳۰ برای توسعۀ پایدار متمرکز بود. این نشست نمایندگان دولت‌ها، نهادهای سازمان ملل و سازمان‌های جامعۀ مدنی را گرد هم آورد.

دیدگاه‌هایی که نمایندگان جامعهٔ جهانی بهائی در طی این نشست مطرح کردند بر اصولی استوار بود که در بیانیهٔ این جامعه به کمیسیون نیز مطرح شده است. این بیانیه بررسی می‌کنند که ریشهٔ بسیاری از چالش‌های جهانی در نحوۀ نگرش، ارزش‌گذاری، پاسخ و نحوۀ ارتباط انسان‌ها با یکدیگر نهفته است؛ محور این فهم پذیرش هویت مشترک و یگانگی ذاتی نوع انسان است.

جامعهٔ جهانی بهائی برای بررسی نحوهٔ پیاه‌سازی این اصول، رویدادی جانبی را میزبانی کرد که در آن دو تن از نمایندگانش تجربیات خود از فعالیت‌های جامعه‌سازی را به اشتراک گذاشتند.

ندا بدیع سوتو، از نمایندگان جامعهٔ جهانی بهائی از جزایر قناری، فرایندهای جامعه‌سازی مبتنی بر اصول بهائی را که از سال ۲۰۰۶ هزاران نفر را در محله‌های مختلف به مشارکت واداشته است توصیف نمود. او توضیح داد: «فعالیت‌های جامعه‌سازی در جزایر قناری موجب ارتقای آموزش و مشورت شده و استعدادها و توانمندی‌های افراد را برای خدمت به جامعه پرورش می‌دهد.»

خانم بدیع سوتو با مقایسه روابط خانوادگی و هماهنگی‌ اجتماعی توضیح داد که جوامع، همچون خانواده‌ها، برای رشد به چیزی بیش از منابع مادی نیاز دارند. آن‌ها نیازمند احترام، صبر، حمایت متقابل و عشق به‌عنوان بنیان‌های معنوی وحدت هستند. این فهم جمعیت‌های متنوع در محله‌ها را قادر ساخته تا بتوانند فرای اختلافات فرهنگی، نسلی و اجتماعی-اقتصادی با یکدیگر همکاری نمایند و از تعداد انگشت‌شماری شرکت‌کننده در سیزده سال پیش، به شبکه‌ای با بیش از ۲۰۰۰ نفر مشارکت‌کنندهٔ فعال در اقدام جمعی در سراسر جزایر قناری تبدیل شوند.

زفیرین مانی راتانگا (Zéphyrin Maniratanga)، سفیر بوروندی در سازمان ملل متحد، در سخنان خود در این رویداد جانبی به میزبانی جامعهٔ جهانی بهائی بر این دیدگاه تأکید کرد و اظهار داشت: «انسجام اجتماعی... نه صرفاً هدفی اقتصادی، بلکه ضرورتی اخلاقی و انسانی است... رشد اقتصادی به تنهایی برای ایجاد اجتماعی عادلانه و منصفانه کافی نیست.»

خانم شیرمایستر با تأمل بر این نشست، بر بنیان‌های اساسی انسجام اجتماعی تأکید کرد: «انسجام اجتماعی با تقویت پیوندهای وحدت و اعتماد میان جمعیت‌های متنوع آغاز می‌شود.»

«موضوع، یافتن نقاط توافق بر اساس ارزش‌های مشترک و یادگیری نحوۀ برقراری ارتباط با افرادی از دیدگاه‌ها و پیشینه‌های متفاوت است.»

خانم شیرمایستر اشاره کرد که در جوامعی که اصول معنوی پرورش داده می‌شوند، الگوهای جدیدی از تعامل به وجود می‌آید؛ از جمله همکاری گسترده‌تر میان جوانان و نسل‌های قبل از خود، جلوه‌های آشکارتری از برابری جنسیتی و توانمندی بیشتر برای گفت‌وگوی سازنده و مشورت.